Pieśń orzecha włoskiego

Orzech włoski

Młody orzech jest drzewem bardzo kapryśnym i delikatnym bardzo  nie lubi przymrozków.
Dorosły osiąga wysokość do 28 m. Ma masywny pień i rozłożystą koronę.
Kora tego drzewa ma barwę srebrzystą trochę przypominającą mundur lotnika.
Tak jak u człowieka skóra tak i kora orzechowa najpierw jest gładka i aksamitna potem pokrywa ja sieć zmarszczek.

Drzewo to potrzebuje do swej wegetacji dość dużo wilgoci.
Jego wodnej ekspansji mogą nie wytrzymać inne rośliny.
W zamierzchłych czasach ludzie zwali go wielkim samotnikiem.
Zapewne dlatego, że jego brat zwany Czarnym  ma korzenie trujące dla innych roślin.
W zasięgu jego przestrzeni nie wyrośnie żadna roślina.

Twarde i jednocześnie ozdobne w swym rysunku słojów drewno  orzechowe miało  wszechstronne zastosowanie.
Wyrabiano z niego meble, kolby do sztucerów i dubeltówek oraz szprychy do kół powozów.

Należy jednak pamiętać, że z biegiem czasu właściwości tego drewna ulęgają zmianie.
Po latach bez odpowiedniej pielęgnacji  drewno orzechowe staje się kruche i łamliwe na słojach.

Zielone łupiny orzech stosowano jako wyśmienity barwnik do farbowania.
Olej orzechowy dodaje się do sałatek jest doskonały do smażenia.

Jeżeli na waszej działce macie nieproszonych gości -robaczki szkodniki wystarczy  na gotującą wodę wrzucić łupiny i liście orzecha, po ostudzeniu wywarem zraszamy rośliny „goście” wyniosą się na pewno.

CDN