IMAR

1. IMAR

 
Jestem starym człowiekiem, który wiele razy w przeszłości uwiódł Wiosnę. Tak, bogowie lubili mnie bo  w nich wierzyłem.
Jeszcze jako młokos święcie uwierzyłem w to, że Wiosna istnieje i , że może przybrać postać zjawiskowo pięknej kobiety.
Tak, mówię wam Wiosna była piękną dziewczyną, która nigdy się nie starzała.
Ale ja tak-pewnego dnia nie poznała mnie schowanego za zmarszczkami i uciekła.

Potem już nigdy więcej nie pojawiła się przed moimi oczami. Tak, Wiosna jest piękna ale nie powiedziałbym aby była zbyt bystra.
Acha, chciałem pisać o tym, że jestem starym człowiekiem i o tym z czym to się wiąże, kiedy musiałem,
po prostu musiałem pochwalić się swoim romansem z przeszłości. Starzy ludzie lubią mówić o sobie ale nie dziwcie się im zbytnio.
Podczas gdy młodość przeżywa wszystko, starość zajmuje się wspominaniem młodości.

W pewnym momencie nie pozostaje niemal nic ponad wspomnienia. Kiedy są to miłe wspomnienia,
lub kiedy bardzo niemiłe zdarzenia postrzegamy jako ważne doświadczenie życiowe a te tylko niemiłe potrafimy traktować
z humorem i optymizmem ( nadążacie ? ) wtedy można się stać w czasie jesieni swojego życia doprawdy sympatycznym staruszkiem.

Spójrzcie chociażby na teraźniejsza chwilkę – spaceruję po parku karmiąc gołębie – wzruszające aż do przesady, czyż nie?
Nie powiem aby to konkretne zajęcie sprawiało mi niesamowitą przyjemność. Ale robię to bo jest to takie klasyczne,
przewidywalne i stereotypowe.
Taka przewidywalność czyni życie prostym, wywołuje uśmiechy mijających mnie wrażliwych dusz, refleksje nad starością u tych,
którzy muszą łapać za ogon symbole, by coś do nich dotarło ni i gołębie mają pełne żołądki.
Tak więc widzę same plusy takiego spaceru.
A to , że mnie samego to nie bawi? To nie jest takie ważne, ja nie karmię teraz gołębi przede wszystkim.
Ta czynność jest czynnością dodatkową.
Przede wszystkim ja myślę.
Błogosławiony jest ludzki dar myślenia, jakkolwiek wrażliwcy degradowaliby go wywyższając czucie
  ( nie mówię bowiem o przerażającej, ścisłej logice, o esencji logos , mówię o takim myśleniu
które widzi równowagę pomiędzy logos i mythos )

Myślenie i czucie – czasami trudno ustalić między nimi granicę.

Są do siebie podobne pod warunkiem, że myśl jest czysta a czucie nie jest histeryczne.
Ja pilnuję czystości swoich myśli lepiej niż niejedna dobra matka czystości smoczka swej pociechy.
To bardzo ważne, to jedno z najtrudniejszych i najważniejszych zadań jakie człowiek ma do wykonania w ciągu swojego życia.
Chyba dobry ze mnie facet, wiecie? Ludzie często mnie wykorzystują .
Ale być może , skoro zdaję sobie z tego sprawę, skoro o tym wiem, a mimo to nie zmieniam niczego,
choć mógłbym zmienić wszystko ( nadążacie ? ) to może wcale tego nie robią.

Skoro zdaję sobie sprawę z tego, że jestem wykorzystywany to ludzie nie mogą działać podstępnie i truć mojej duszy.
Sam jestem sobie winien. Ludzie bardzo rzadko myślą w ten sposób.
Jest dla nich jasne że jedna osoba krzywdzi a druga jest krzywdzona, ale nie wierzą w coś takiego jak syndrom ofiary,
nie wierzą w to , że ktoś może zostać skrzywdzony na swoje własne życzenie.
I wtedy ta skrzywdzona osoba popełnia większy grzech, grzech wywoływania poczucie winy, grania na sumieniu u osoby krzywdzącej.
Taka jest właśnie czystość myśli. Kiedy ktoś mnie wykorzystuje to naprawdę zdaję sobie z tego sprawę,
pozwalam mu na to i nie bardzo mi to przeszkadza.

Tłumaczę to sobie tak, że mam po prostu więcej siły i odwagi niż ci , którzy chcą stać na moich ramionach
bo inaczej nie mogą dosięgnąć do tego, czego pragną.
Cóż, niscy ludzie, którzy wolą znajdować za każdym razem nową drabinę niż po prostu urosnąć.

Nigdy nie przepadałem za słabymi ludźmi.

Zawsze wywoływali we mnie, niezrozumiałe dla rozsądku wyrzuty sumienia,
że niby dlaczego ja mam w sobie tyle siły by nie cierpieć aż tak bardzo nawet w obliczu wielkiego nieszczęścia, oni zaś ronią łzę za łzą.
Kiedyś myślałem że mają wielkie i wrażliwe serca, a sam czułem się go pozbawiony.
Ale dziś wiem, że mam serce i że ma się ono dobrze bo jest mądre a nie dlatego, że nie zna cierpień, bo zna tylko umie sobie z nimi poradzić.
Niektórzy zaś mają płochliwe serduszka, które boją się wszystkich i wszystkiego-te serca zawsze będą cierpieć za bardzo,  zbyt mocno, nieadekwatnie, niepotrzebnie. I nie chodzi mi o odwagę w życiu, sam nie raz byłem okropnym tchórzem.

Tak, myślę że kiedyś bardzo się bałem cierpieć. Dziś wiem, że są rzeczy gorsze niż cierpienie.
Na przykład pamięć. Cierpienie to tylko proces, który gdy dobiegnie końca jak rytuał ( w zasadzie to jest rytuałem) to już go nie ma.
Gorsze od niego jest to co je wywołuje, sam fakt, przyczyna, zdarzenie, skondensowany ból.
Cierpienie mija a w pamięci zawsze pozostaje zdarzenie, które je wywołało. Wspomnienie o tym nie rodzi już prawdziwego cierpienia.
To wtórne cierpienie to przekleństwo pamięci. Pamięć ma dla ludzi wiele błogosławieństw, jesteśmy narzędziem w jej rękach.

I ma też swoje przekleństwa.

Zależnie od tego jakie wspomnienia zawoła po imieniu –dobre czy złe- a one cicho wejdą do twojej głowy.
Cierpienie jest rytuałem, mądrym, oczyszczającym, i niektórzy ludzie popełniają błąd wstydząc się go i nie przeżywając go.
Za każdym razem kiedy cierpią powinni rwać włosy z głowy, płakać rzeki łez, zamykać się w pustym pokoju
i na wszelkie możliwe sposoby pogłębiać swoją rozpacz, wspominając, odtwarzając raz za razem w głowie przykre zdarzenie,
powinni słuchać przygnębiającej muzyki, zamykać się przed światem, nie jeść, nie pić, nie odbierać telefonów itd.

Wtedy, wierzcie mi, nadejdzie dzień kiedy będą mieli serdecznie dość cierpienia,
będą chcieli otworzyć wszystkie do tej pory szczelnie zamknięte okna. Rytuał cierpienia dobiegnie końca. Będą czyści od smutku.
W pamięci wszystko pozostanie, ale cierpienie zakończy się.
Nie pomyślcie sobie, że jestem takim głupcem, że wszystko jest dla mnie jednoznaczne i takie proste,
że można opisać prawa danym zjawiskiem rządzące. Wiem doskonale, że są takie cierpienia,
tórych nigdy do końca nie da się przeżyć a ich rytuał może trwać całe życie.

Wiem, że są takie cierpienia.

Ale wiem też, że na początku zawsze i każdemu wydaje się że padł ofiarą takiego niekończącego się cierpienia,
podczas gdy tak naprawdę niewiele jest na tym świecie zdarzeń, które wywołują wieczny i nie kończący się rytuał cierpienia.
To są zawsze zdarzenia związane z kolejną piękną kobietą, choć zupełnie niepodobną do Wiosny – ze Śmiercią.
Nie bójcie się, już kończę przynudzać. To moje zagmatwane myśli.
W moim życiu niewielu było ludzi a nawet nie-ludzi, którzy mieli cierpliwość ich słuchać.

Tak naprawdę chciałbym wam opowiedzieć kilka przygód, moich dawnych przygód,
bo podobno zawsze znajdzie się ktoś kto zechce nas wysłuchać.
Jeśli nikt taki się nie znajdzie to napiszę to i tak i u schyłku usiądę w bujanym fotelu z tymi zapisanymi kartkami na kolanach
( kolejna klasyczna odsłona z życia staruszka ) i powoli to wszystko przeczytam a potem zawołam Śmierć.
Kiedyś wyświadczyłem jej przysługę i w zamian za to pozwoliła mi wybrać moment mojej śmierci, kiedy będę gotowy mam ją zawołać.

Rozumiecie chyba, że taki dar oznacza nieśmiertelność?

Ale nie zamierzam z niego w ten sposób skorzystać, tylko głupiec chciałby żyć wiecznie.
Tym bardziej, że Śmierć nie podarowała mi eliksiru młodości ; jestem już bardzo, bardzo stary.
Mam na imię Imar.
Jestem dzieckiem potężnych skrzydeł i ogromnych korzeni, jestem panem i niewolnikiem, powietrzem i próżnią. Jestem podzielony.

 
 
 
 
Moja matka miała w zwyczaju siedzieć całe godziny wyłączona dla świata.
Chciałbym zgadnąć co za myśli snuły się w jej głowie. Mówiłem sobie wówczas, że ładuje akumulatory.
Moja matka- to był wulkan energii – czynny, niebezpieczny i gwałtowny.
Potrafiła krzyczeć tak, że drgały szyby, niszczyć ludzi jednym gestem uniesionych brwi, zmieniać świat wokół siebie zawsze,
gdy tego zapragnęła. Syczała wściekle za każdym razem, kiedy usłyszała słowo „ niemożliwe” Przypominała mi rwącą rzekę.
Do tego była, choć trudno to sobie wyobrazić, naprawdę dobrym człowiekiem.
Miała dobre serce w rozszalałym ciele z gniewną mimiką i gestami. Oddawała się cała innym zapominając o sobie.

Mój ojciec był spokojny i zrównoważony w każdym calu.
Nie powiedziałbym aby był nudny, bo miał wiele do przekazania światu i myślę, że był dobrym kompanem dla ludzi, którzy go otaczali.
Ale jeśli była w nim jakaś życiowa energia to był to ledwie tlący się, mały języczek ognia.
Nigdy nie wypowiadał zbyt wielu słów naraz.
Myślę że nigdy w życiu nie zdarzyło mu się zbić szklanki, tak doskonale precyzyjne były jego ruchy.
Jego twarz była senna. Nigdy nie słyszałem by krzyczał. Nie był dziwakiem. Był bardziej normalny niż sama normalność.
Nie wynikało to z tego, że odkrył jakąś uspokajającą prawdę życiową. Taki miał po prostu temperament.

Tylko nie pomyślcie sobie, że zamierzam opowiedzieć wam moją rodzinną historię.
Ależ to by było nudne! Bez obaw. Opowiadam o moich rodzicach w konkretnym celu, po to, by pokazać ,
że już jakby genetycznie powstałem z dwóch przeciwności. Jestem zlepkiem dwóch różnych mas. Dwubiegunowy.

Dualny.
Tak jak już wspomniałem – podzielony.
Świat ludzi i społeczeństwo- jego na mnie oddziaływanie- nauczyły mnie tego samego – że wszystko jest raz czarne a raz białe.
Prawda i kłamstwo. Dobro i zło. Ciemność i jasność. Ciepło i zimno. Wszystko w moim życiu jest raz białe a raz czarne.
Aby nie narobić sobie wrogów wśród tych co uważają że nic nie jest do końca białe ani do końca czarne, tylko szare,
powiem że szarość jest przecież syntezą tych dwubiegunowych kolorów i na jedno wychodzi.
Ja dostrzegałem chwilę kiedy ta szarość się rozszczepiała, przeżywałem skrajności, same skrajności, dlatego całe życie się gubiłem.

Opowiem wam bajkę o ludziach, zgoda?

Usłyszałem ją od pewnego anioła, który zwichnął skrzydło i musiał czas jakiś pozostać na ziemi a więc ugościłem go najlepiej jak potrafiłem.
A aniołowie to świetni gawędziarze, wierzcie mi.
Opowiedział mi jedną z anielskich legend dotyczących powstania człowieka.

Posłuchajcie, jeśli chcecie:

 
W bardzo odległych od „dziś” ( darujmy sobie liczby) czasach, rasa ludzi nie żyła jeszcze na Ziemi,
nawet nie wiedzieli oni o istnieniu tej planety. Ludzie żyli na ogromnej, jedynej zamieszkanej we wszechświecie, planecie wraz z innymi rasami.
Ich nazwy też chyba możemy pominąć ?

To przecież nie fantasy tylko stara anielska legenda. Mają ich oni sporo, w końcu istnieją oni tylko dlatego, że jesteśmy my ludzie,
a więc obserwowanie wiek po wieku naszej egzystencji  mogło im się znudzić do tego stopnia by zaczęło się oddawać innym rozrywkom.
Na przykład wymyślaniem legend. Anioł opowiadał mi że na Wielkiej Planecie mieszkały wszystkie rasy,
przedstawiciele wszystkich późniejszych planet-państw, na które się ostatecznie podzielili.

Piszę –przedstawiciele- bo działo się to tak dawno temu, że każda rasa posiadała malutką ilość osobników.
I wszystkie ( niemal wszystkie jak się okaże ) rasy łączyło jedno-brak jakichkolwiek podziałów. Nie utrudniali sobie życia dualnością.
Dla zjawisk, rzeczy, samych siebie nie potrzebowali, nie znali i nie uznawali liczby dwa. Byli sobie tacy właśnie fizycznie hermafrodyczni.
Duchowo także. Napisałem, że nie utrudniali sobie życia no bo faktycznie łatwo się żyło na takiej planecie,
wszystko było takie proste bo jednoznaczne. Może zresztą i nie było ale uświadomcie sobie paradoks,
że mieszkańcy Wielkiej Planety nie zauważali różnic takich jak „dobrze nam się żyje” i „źle nam się żyje”.
Nie znali nawet pojęcia „różnica” bo powstaje ona kiedy ma się do czynienia z dwoma różnymi , innymi rzeczami.

Niesamowite!

Czy potraficie wyobrazić sobie taki świat.
Nie , nam ludziom nie dane jest wzniesienie się na takie wyżyny wyobraźni, jesteśmy ograniczeni przez swoja ziemskość. Ziemskość,
która rozumie tylko dualność, bo, czy zauważyliście, że napisałem, że brak podziałów łączył niemal wszystkich ?
Tak, zgadza się, dobrze się pewnie domyślacie, że ludzie stanowili wyjątek.
Najpierw zaszokowali wszystkich zadając głupie pytania typu „ Dlaczego postępujesz źle”?  „ czy nie znasz dobra”? Dobro i Zło.
Wyobraźcie sobie miny istot innych ras. Co to ma być to dobro i zło, o którym mówicie?

– Co to jest Dobro? –pytały inne rasy.
– Przeciwieństwo Zła – odpowiadali ludzie
– A co to jest Zło w takim razie?
– Przeciwieństwo Dobra.

 
Do diabła z wami, musieli mówić mieszkańcy Uniplanety,
choć chyba nie w ten sposób bo Bóg i Szatan z całą swą przeciwstawnością nie postaliby im w głowach.
Potem ludzie powtórzyli całą hecę pytając o Prawdę i Fałsz.
Następnie zaczęli niektórych spośród siebie nazywać kobietami a niektórych mężczyznami
i nazwali dwa podstawowe uczucia międzyludzkie Miłość i Nienawiść.

Ostatnią kroplą przelewającą czarę niezgody między ludźmi a resztą unikosmoludków było wyodrębnienie przez tych pierwszych
ciała fizycznego i duszy utkanej z uczuć i myśli płynących kolejno z Serca i z Rozumu.
Ziemianie siali zamęt, to akurat potrafię sobie wyobrazić.
To tak jakby na Ziemi powstało państwo debili, niebezpiecznych wariatów, z którymi wszyscy musieliby się liczyć.
Jednego mieszkańcy wielkiej Planety byli pewni- nie chcieli mieć wśród siebie ludzi.
Byli inni a to przerażało pozostałe rasy bo przecież oni nie wiedzieli co to jest inność a przecież czuli ją.

Nie znali zabijania bo przecież Śmierć i Życie to przeciwstawne bieguny.
Ale pojawiła się w nich niechęć do ludzi a jeśli niechęć to i sympatia-do siebie samych.
Przestraszyli się tego, że dualność jest zaraźliwa, że żyjąc z ludźmi złapią jej bakcyla, staną się tacy jak oni.
Stanowczo nie chcieli ludzi na swojej planecie.

Właśnie wtedy pojawiła się. Ludzie ujrzeli Ją wtedy po raz pierwszy.
Daremną byłaby próba opisania jej. Natura – tak miała na imię.
Kiedy się odezwała usłyszeli ją wszyscy a ludzie słuchając jej płakali jak ktoś kto po tułaczce wśród burz widzi na horyzoncie swój port.

Mówiła :

Przybywam z odległych stron Wszechświata ponieważ poprzez miliardy gwiazd odczułam wasz problem.
Jestem Władczynią odległej planety a imię moje brzmi Natura. Wiem, że jedna z waszych ras nie myśli już tak jak pozostałe.
Ja potrafię zrozumieć sposób w jaki oni myślą.
Wiem, że niebawem będziecie próbowali sprawić aby przestali istnieć, choć na razie nie znacie jeszcze zabijania.
Ale wkrótce poznacie je zabijając istoty dualne i będą one, można by rzec, same sobie winne,
gdyż to oni odczuwają i uczą was odczuwać Dobro i Zło , z czego dawanie życia i mord są atrybutami Dobra i Zła.

Obserwuję od jakiegoś czasu te dualną rasę i mam inną propozycję – oddajcie ich mnie a pozbędziecie się ich na zawsze.
A do was , istoty dualne, zwracam się tak: chodźcie za mną i pozwólcie by moja planeta stała się waszym domem.
Zaopiekuję się wami i dam wam wszystko czego potrzebujecie i czego zapragniecie
a kiedy będziecie chcieli z pasją doskonalić swe umiejętności mój małżonek nauczy was tego i zaopiekuje się wami kiedy ja będę spała.
Na mojej planecie będziecie moimi dziećmi i dopełnieniem będziecie jej dualności.

Pozwólcie ,że opowiem wam o Ziemi abyście zrozumieli jak bardzo do niej pasujecie 
i jak bardzo potrafiłabym was kochać ponieważ to ja jestem tę planetą, tak samo jak ona jest mną.

I magicznym boskim aktem Natura pokazała ludziom Ziemię.
Samą siebie.
Pokazała ludziom Dzień jasny wraz ze swoim słońcem a potem Noc ciemną z diamentowym księżycem.
Dała im odczuć Ciepło we dnie i Chłód w nocy.
Nazwała na ich oczach cztery elementy przeciwstawiając Ziemi-zwartej i twardej lotne
i niematerialne Powietrze a Wodzie i jej kroplom Ogień z jego płomieniami.

Powiedziała, że tymi czterema włada żywiołami i że brak jednego zabiłby ja czyniąc ją niepełna.
Dodała iż magii liczby 4 nie pojmie dusza człowiecza, poznająca wszystko przez swoją dualność.
I pokazując w ten sposób ludziom odbicie swojej boskiej duszy-planety Ziemi,
udowodniła im wskazując na Dzień i Noc na Słońce i Księżyc, Jasność i Ciemność, Ciepło i Zimno,
rozmiary małe i duże i wszystkie inne dualności wpisane w jej wygląd,
że oni dla niej się zrodzili i tylko jako jej dzieci będą szczęśliwi; bez niej zginą.

Wtedy z oczu ludzi popłynęły łzy a jednocześnie na ich twarzy pojawił się uśmiech
i zrozumieli wówczas widząc dwojakość swojej reakcji, że nie ma dla nich życia z dala od Natury i,
że kochają Ją miłością tak wielką, że teraz rozstanie z nią zniszczyłoby ich dusze.
Natura zabrała ich na swą planetę lecz zanim stopy ich dotknęły Ziemi a płuca nie napełniły się tlenem,
rzekła jeszcze do nich ze smutnym uśmiechem:

Daję wam to co jest obrazem mej duszy, planetę tak dualna jak wy sami.
Pamiętajcie jednak by niczego nie robić wbrew mej woli.
Szanujcie wszystko co tu spotkacie, nawet najmniejszą grudkę ziemi bo w niej zawarta jestem i zapisana cała ja.
Nie bierzcie ze mnie więcej niż potrzebne wam będzie by żyć i nigdy nie zabijajcie bez potrzeby innych mych dzieci-zwierząt i roślin.

Serca ludzkie tyle samo maja w sobie Dobra co Zła i tylu jest wśród was dobrych co złych.
Jesteście słabi i mocni zarazem. Ale  Czas , który włada cały Wszechświatem pokaże mi jacy się staniecie
i czy nie przyjdzie mi żałować tego, iż uznałam was za dzieci. Skoro kochacie mnie to potrafilibyście mnie nienawidzić.
Potrzebujecie mnie więc możecie przestać mnie potrzebować.

Kiedy anioł skończył mówić było mi już bardzo smutno, bo wiem przecież jak ewoluowała ludzkość i co zrobiła ze swoja planetą,
która jest odbiciem duszy Natury.

– Jak myślisz- spytałem anioła – czy Natura wiedziała o tym jak podłym i złym stanie się człowiek
    i jak bezsensownie niszczył będzie wszystko to co mu podarowała i czym właściwie ona sama jest ?

Anioł uśmiechnął się łagodnie i serdecznie pomału rozwijając skrzydła i próbując ich siłę.
Prawe wciąż bolało więc złożył je z powrotem

– Natury zniszczyć nie można.
    Jest odwieczna i trwać będzie aż do końca wszystkich rzeczy a rozumiesz chyba, że koniec taki jest niemożliwy.
Natura, planeta Ziemia żyła na długo , długo zanim pojawił się na niej człowiek. Mówię o tym jak było a nie o legendzie.
Ludzkość, mój Imarze, to krótka chwilka w porównaniu do jej odwieczności i wieczności.
Ale mimo tej chwili jaką jest ludzkość…tak myślę, że smutek i ból zgotowali oni Naturze, tak bardzo ich pokochała.
A jaka jest prawda tego ani ludzie ani aniołowie wiedzieć nie mogą.

– Ale aniołowie znają mądre historie.

 
 
 
CDN