Rodzaje surowców zielarskich i zasady ich zbioru

Rodzaje surowców zielarskich i zasady ich zbioru

 

Tak jak w przypadku podstrony
http://hagal.pl/akademia-nauki/ziola/postacie-lekow-ziolowych/

Na wstępie pragnę zaznaczyć, że nie jestem autorem tekstu zamieszczonego niżej.
Jak do tego doszło ?
Zbierałem się do napisania małego poradnika zawierającego podstawowe
informacje na temat zbioru i przetwarzania ziół.

Zbierałem się zbierałem…. czas mijał .
Część notatek   pisanych w miedzy czasie archiwizowałem .
W  końcu nastąpił dzień w, którym to stwierdziłem dość….

Zacząłem przeglądać przepastne pliki mego komputera i…..
W jednym z folderów znalazłem coś.
Czytam , czytam oczy otwieram .. przecież to jest TO.
Rzeczowy jasny prosty i konkretny opis .

Bezimiennemu  nie znanemu mi autorowi dziękuję
( jak tylko  dowiem się kto go napisał zamieszczę stosowna informację )

Życzę przyjemnej lektury  Hagal.

W przypadku samodzielnego zbierania ziół obowiązuje :
Bezwarunkowo dokładna znajomość botaniczna zbieranych roślin.
Opisano szereg zatruć wywołanych omyłkowym zbiorem roślin trujących.

Odradzam samodzielne zbieranie ziół należących do rodziny baldaszkowatych
– Umbelliferae (Apiaceae), gdyż należące do tej rodziny rośliny są bardzo do siebie podobne, trudne co odróżnienia, a przy tym tworzą odmiany regionalne
i rozpadają się na liczne podgatunki.
Należą tu rośliny zarówno lecznicze jak i silnie trujące, np. blekot pospolity mylony jest
z pietruszką,! bardzo do niego podobny świerząbek – równie trujący.

Żadnych ziół nie wolno zbierać ze stanowisk będących blisko ulic, ścieków, wysypisk śmieci, fabryk, pól uprawnych na których dokonywano,
lub dokonuje się opryski pestycydami.
Niedopuszczalne i karygodne jest wyrywanie roślin leczniczych z korzeniami,
jeśli pozyskujemy tylko ziele, kwiaty lub owoce. Szanujący się, kulturalny zielarz dokonuje zbioru ziół zawsze z jednoczesnym poszanowaniem zasad ochrony przyrody.

Zioła należy zbierać w dni suche, to znaczy wtedy, gdy powietrze nie jest wilgotne
i gdy oczywiście nie pada deszcz.
Zioła rosnące w miejscach słonecznych i suchych (południowe stoki, suche odsłonięte łąki)
są silniejsze w działaniu (mają wyższą wartość leczniczą) niż zioła rosnące w ciemnych
i wilgotnych stanowiskach.

Pora roku i pora dnia to czynniki mające wpływ na zawartość ciał czynnych w roślinie.
Najlepszą porą dnia na zbiór roślin leczniczych jest późny ranek (ok. godz. 10- 11:00),
południe (ok. godz. 12-13) i wczesne popołudnie (ok. godz. 14- do 16-17:00).

Największe stężenie olejków eterycznych i glikozydów w komórkach roślinnych
ma miejsce właśnie w tych porach dnia. W dni pogodne, suche i słoneczne, w południe,
gdy panuje wysoka temperatura powietrza rośliny są lekko przywiędnięte,
co jest spowodowane spadkiem poziomu nawodnienia tkanek (obniżeniem turgoru –
wewnątrzkomórkowe ciśnienie jakie wywiera plazma na ściany komórkowe).
Surowce zielarskie wówczas zebrane szybko schną i odznaczają się wysoką wartością leczniczą.
Należy to wziąć pod uwagę.

Rośliny zielarskie należy pozyskiwać w określonych porach roku,
a często w ściśle określonych miesiącach roku (terminy zbioru są podane przy opisie każdej rośliny), np. igliwie świerkowe i sosnowe powinno się zbierać w styczniu lub w lutym,
gdyż właśnie w tych miesiącach zawiera najwięcej witaminy C (ok. 200 mg/100 g);
w okresie letnim stężenie kwasu askorbinowego w igliwiu zmniejsza się o połowę.

Zioła “alkaloidowe” koniecznie trzeba pozyskiwać wiosną i wczesnym latem,
ponieważ właśnie wtedy ilość alkaloidów w wakuolach jest maksymalna.

Nie wolno zbierać ziół zanieczyszczonych, opanowanych przez szkodniki, pożółkłych, czy innych, które nie wyglądają zdrowo.

Surowce zielarskie należy zbierać do koszy lub worków wykonanych z materiałów przewiewnych, np. płóciennych.
Znakomite do tego celu są worki uszyte ze starych firanek.
Surowiec układamy luźno, nie wolno go ugniatać, gdyż ulegnie zaparzeniu.

Surowcem zielarskim mogą być różne części roślin, jak:
ziele, liście, kwiaty, owoce, nasiona, kora, korzenie, kłącza oraz cebule.

1). Ziele (Herba) to cała nadziemna część rośliny: łodyga, liście, przylistki, kwiaty,
pączki i często niedojrzałe owoce. Ziele zbiera się w początku lub w pełni kwitnienia,
ponieważ wtedy zawiera ono największą ilość ciał czynnych. Ziele ścina się sierpem,
sekatorem, nożycami lub nożem 2-3 palce nad ziemią lub wyżej.
Nie wolno ziela zrywać ręką, gdyż uszkadza to korzenie.

2). Liście (l. poj. Folium) pozyskujemy w okresie powstawania pąków kwiatowych
i kwitnienia roślin, albo też przed kwitnieniem (gdy pąków jeszcze nie ma).
Liście drzew i krzewów zbieramy wiosną.
Igliwie (z wyjątkiem modrzewi, których igliwie zbiera się wiosną)
drzew (sosny, świerku, jodły, jałowca) zbieramy zimą!.

3). Kwiat (Flos, Floris) i kwiatostan (inflorescentia) zbieramy w początkowym okresie kwitnienia, gdyż wtedy są bogate w substancje aktywne, nie osypują się i nie tracą koloru podczas suszenia.
Kwiaty zbieramy ręcznie i obchodzimy się z nimi bardzo delikatnie.

4). Owoc i nasienie (Fructus et Semen).
Po zapyleniu i zapłodnieniu, zalążnia słupka przekształca się w owoc,
a znajdujące się w niej zalążki tworzą nasiona. Ze ścian zalążni tworzy się owocnia,
której główną część stanowi przekształcona tkanka miękiszowa ścian zalążni.
Owocnia może być sucha (np. jaskrowate, motylkowate),
albo soczysta (np. bez czarny, borówka, jarzębina).
Do celów leczniczych będziemy używać całe owoce, to znaczy owocnię i nasiona (głogu, jarzębiny) lub tylko nasiona (np. lnu, kozieradki). Owoce lub nasiona zbieramy w I fazie dojrzałości. Nie można zbierać owoców robaczywych, pokrytych pleśnią czy plamami. Owoce zbierać do koszyczków i tak aby nie uległy obiciu i zgnieceniu, bo takie nie nadają się do suszenia.

5). Kora (Cortex). Korę należy pozyskiwać wiosną lub jesienią (po opadnięciu liści).
Musi być ona czysta (młoda), gładka i błyszcząca — kora lustrzana
(chyba, że kora młoda jest naturalnie matowa). Korą lustrzaną pokryte są gałązki
i korzenie liczące sobie 2-4 lata. Najlepiej pozyskiwać ją z drzew lub krzewów,
które wycięto, lub które uległy złamaniu podczas silnych wiatrów.
Nacinamy ją naokoło gałęzi, a potem wzdłuż i podważamy lub jeśli to nie jest możliwe
– zestrugujemy nożem. Można też wysuszyć całe gałązki (oczywiście cienkie)
i całe zmielić w maszynce do mięsa. Jeżeli pod korą znajdują się jakieś owady czy pleśnie, kora taka nie nadaje się do naszych celów.

6). Pączki (Gemma, -ae) zbieramy wczesną wiosną w fazie zimowej,
tj. przed rozwinięciem (całkowicie zamknięte) lub częściowo już rozwinięte
(w I fazie – gdy są otwarte minimalnie,
w II fazie – gdy widoczne są stulone listki barwy jasnozielonej).
Niektóre pączki pokryte są substancjami żywicznymi o różnej barwie i różnym zapachu
czy smaku, np. pąki topoli, kasztanowca, sosny.
Pączki odcinamy sekatorem. Jeżeli są bardzo drobne to zbiera się całe cienkie gałązki
na których się one znajdują i w takiej postaci suszy, a potem mieli.

7).Korzenie (Radix, -icis) wykopujemy w jesieni lub wiosną,
gdyż właśnie w tych porach roku w korzeniu znajdują się cenne substancje w dużych ilościach. Korzenie najlepiej wykopywać widłami amerykańskimi.

8). Kłącza i cebule (Rhizoma et bulbus) Kłącze stanowi pęd podziemny,
podobny zewnętrznie do korzenia lub części systemu korzeniowego.
W rzeczywistości kłącze nie jest utworem korzenia, ale pędu.
Różni się ono od korzenia brakiem czapeczki na stożku wzrostu łodygi,
obecnością liści zredukowanych o wyglądzie drobnych brunatnych lub bezbarwnych łuseczek, posiadających w kątach liści pączki, które dają początek pędom nadziemnym,
lub podziemnym; pod pączkami tworzą się z węzłów łodygi – korzenie przybyszowe.
Kształt kłączy jest bardzo różnorodny.
Mogą one mieć kształt podziemnych rozłogów o długich międzywęźlach, jak kłącza perzu,
lub przeciwnie – posiadają kształt grubych, silnie skróconych pędów,
jakimi odznacza się kosaciec i rabarbar (Rheum).
Kłącza zawierają zwykle dużo zapasowych substancji odżywczych,
głównie w postaci cukrów rozpuszczalnych (perz), skrobi i in..
Kłącza podobnie jak korzenie wykopuje się w jesieni lub wiosną.
Cebula stanowi silnie skrócony pęd podziemny. Morfologia cebuli jest bardzo skomplikowana.
Pierwsze pochwy liściowe są zupełnie suche i pełnią funkcje ochronne.
Po nich idzie cienka, błoniasta, bezbarwna pochwa, która obejmuje całą cebulę; liście,
które następują po niej odznaczają się sukulencją, to znaczy – są mięsiste i soczyste,
zawierają zapasy węglowodanów rozpuszczalnych, a czasem różne glikozydy (cebulice, cebula morska), czy antybiotyki = fitoncydy (np. czosnek niedźwiedzi).